„Nie lękajcie się… otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”
Słowa te wypowiedział Jan Paweł II podczas Mszy świętej na rozpoczęcie swojego pontyfikatu. Stanowiły one motto życia i myśl przewodnią nauczania papieża-Polaka.
Wszystko zaczęło się w Wadowicach.
„I życie się zaczęło, i szkoła się zaczęła, i studia się zaczęły, i teatr się zaczął, i kapłaństwo się zaczęło”- wspominał papież w 1999 roku w czasie VII pielgrzymki do Polski. Urodził się w Wadowicach
18 maja 1920 roku. Był młodszym synem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Na chrzcie (20 czerwca) dano mu imiona Karol Józef. Gdy Karol skończył 6 lat, rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Koledzy nazywali go Lolek. Był wesołym chłopcem, lubił sport, zwłaszcza piłkę nożną i narty. Interesował się też teatrem i literaturą. W roku 1929 umarła jego matka. Karol bardzo to przeżył, zamknął się w sobie, pocieszenia szukał w książkach i modlitwie. Podporą był dla niego także starszy brat, Edmund, ale i on zmarł nagle na szkarlatynę trzy lata później. Karol został sam z ojcem, emerytowanym porucznikiem. Ojciec stał się jego przyjacielem, uczył go pobożności, zaraził miłością do gór i wycieczek po okolicy. W 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Marcina Wadowity. Po maturze w 1838 roku wraz z ojcem przeniósł się do Krakowa. Nigdy jednak nie zapomniał swojego rodzinnego miasta.
Ważne decyzje
W Krakowie zapisał się na studia polonistyczne Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia musiał przerwać z powodu zamknięcia uniwersytetu przez nazistowskich okupantów. Zatrudnił się wówczas w zakładach chemicznych Solvay. Popołudnia i wieczory poświęcał na działalności literacką i artystyczną. Organizował wraz z przyjaciółmi koncerty, spektakle, dyskusje o literaturze, oddawał się też własnej twórczości pisarskiej. W lutym 1941 roku po długiej chorobie umarł ojciec Karola. Rok później Wojtyła postanowił wstąpić do tajnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1946 roku z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie kontynuował studia teologiczne. Po powrocie do Polski skierowano go do pracy w parafii Niegowić, potem w parafii św. Floriana w Krakowie. Poza pracą duszpasterską ksiądz Wojtyła poświęcał się intensywnej pracy naukowej, publicystycznej, wykładał w seminariach w Krakowie, Częstochowie, Katowicach oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Był lubiany przez studentów, miał dobry kontakt z młodzieżą. Praktykował duszpasterstwo „w drodze”: w czasie wycieczek, campingów, spływów kajakowych rozmawiał z młodzieżą o Bogu, sumieniu, kościele, nawet o filmach, książkach i muzyce. Ubierał się wtedy jak zwykły turysta i kazał studentom mówić do siebie „Wujku”.
„Cały Twój”
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa. Za dewizę biskupią przyjął słowa „Totus Tuus” (Cały Twój), wyrażające zawierzenie Matce Bożej. W 1964 roku papież Paweł VI mianował go arcybiskupem metropolitą krakowskim. Trzy lata później został kardynałem. W czasie historycznego konklawe 16 października 1978 roku kardynałowie wybrali go na papieża. Wojtyła przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście rozpoczął swoją misję.
Pontyfikat Jana Pawła II należy do wyjątkowych, nie tylko z racji długości trwania, ale i z powodu przemian, które się wówczas dokonały: upadek niektórych reżimów, dialog chrześcijaństwa z innymi religiami i wyznaniami, wewnętrzna reforma Kościoła, reorganizacja Kurii Rzymskiej, niesamowity rozwój misji, wejście chrześcijaństwa w trzecie tysiąclecie. Papież nie bał się w swoim nauczaniu poruszać ważnych, często drażliwych tematów: wołał o szacunek dla człowieka i poszanowanie dla jego praw od samego poczęcia, potępiał każdą przemoc i zniewolenie, wzywał do miłości, przebaczenia i pojednania. Fenomen pontyfikatu Jana Pawła II to także jego twórczość literacka i publicystyczna (napisał m.in.: „Miłość i odpowiedzialność”, „Osoba i czyn”, „Kazania”, „Pamięć i tożsamość”).
Niech mówią liczby:
- Jan Paweł II był papieżem 26 lat, 5 miesięcy i 16 dni.
- Był pierwszym papieżem na Stolicy Piotrowej z tytułem profesora wyższej uczelni. Często spotykał się z naukowcami, w swojej rezydencji systematycznie organizował naukowe sympozja.
- Był pierwszym w historii papieżem, który czynnie uprawiał sport. Ubrany w sportowy strój, wolne chwile spędzał najchętniej na nartach lub wędrując po górach. W uznaniu zasług Jana Pawła II dla sportu Juan Antonio Samaranch, przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, wręczył mu – jako pierwszemu papieżowi – złoty medal Orderu Olimpijskiego.
- Kochał młodzież. W 1985 roku zainaugurował po raz pierwszy Światowe Dni Młodzieży.
- Był pierwszym w dziejach papieżem, który spotykał się ze zwierzchnikami innych religii (judaizm, islam). W roku 1986 zwołał w Asyżu pierwsze w historii zgromadzenie przedstawicieli różnych religii.
- W czasie zamachu na Placu św. Piotra 13 maja 1981 roku Ali Agca oddał do papieża pięć strzałów. Dwie kule raniły Jana Pawła II, w brzuch i ramię. W szpitalu przebywał do 3 czerwca.
- Wydał ponad 100 ważnych dokumentów. Napisał m.in.: 14 encyklik, 15 adhortacji,
- 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich.
- Odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedził 129 krajów (do Polski pielgrzymował 8 razy). W czasie swoich pielgrzymek przemierzył odległość równą (w przybliżeniu) odległości z Ziemi do Księżyca i z powrotem. Nauczał w kilkudziesięciu językach, dbał o to, by przemawiać do wiernych w ich rodzimym języku.
- Nadał niezwykły impuls kanonizacjom i beatyfikacjom: kanonizował 482 świętych, beatyfikował 1338 osób.
„A przecież nie cały umieram…”
Jan Paweł II, po ciężkiej chorobie, zmarł 2 kwietnia 2005 roku, o godzinie 21.37. Pozostawił po sobie niezwykłe świadectwo pobożnego, świętego życia oraz ojcowskiej troski o każdego człowieka. Pogrzeb papieża zgromadził w Watykanie około 4 milionów pielgrzymów z całego świata.13 maja 2005 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Jan Pawła II. 1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI beatyfikował Jana Pawła II . 27 kwietnia 2014 roku papież Franciszek ogłosił naszego Patrona świętym. Spełniły się pragnienia wiernych, którzy niemal natychmiast po śmierci Jana Pawła II wołali: „Santo subito!”
Opracowała: Jolanta Zimnicka